‘Die Fledermaus’ (Joh. Strauss jr.). Orkest v/h Oosten & Consensus Vocalis o.l.v. Jan Willem de Vriend.
Hitsige heren, slimme dames, knus gehuichel, kolderieke misverstanden en dit alles overgoten met veel champagne. Ziehier de hoofdingrediënten van Die Fledermaus.
Stond librettist Richard Genée indertijd een satire op de Weense jetset voor ogen, regisseuse Elsina Jansen mikt op een fleurige klucht. Natuurlijk in hedendaagse kostuums, want dat wordt al decennialang als vernieuwend gezien. Zo krijgt Rosalinde (Claudia Patacca) de uitstraling van Ma Flodder en ontbreken aan de dienstmeisjesoutfit van Adele nog net de konijnenoortjes. De gesproken tekst is een Nederlandse hertaling, de gezongen tekst gelukkig niet.
Operette mag dan onder de lichte muze vallen, de briljante Fledermaus-melodieën - hoe comfortabel ze ook in het gehoor liggen - zijn zangtechnisch loodzwaar. Niet de hele cast lijkt op deze taak berekend. Ook in de solo-ensembles treedt soms een zekere slordigheid aan het licht.
Vocale uitblinkers zijn coloratuursopraan Ilse Eerens (Adele), die de veelbezongen champagne laat bruisen op je trommelvlies, en de elegant gevooisde André Post (Alfred). Ook Jolanta Nicolai (de androgyne Prinz Orlovsky) flaneert met haar fraaie mezzosopraan en speelt haar rol met (bijna te) veel verve.
Qua acteerwerk spant gevangenisdirecteur Frank (Piotr Micinski) de kroon; waar hij ten tonele verschijnt, verandert de klucht in een volwassen komedie. Verderop levert Edwin Rutten als cipier Frosch weliswaar een verdienstelijke bijdrage, maar is toch te weinig cabaretier om de aandacht continu op spanning te houden.
Het Orkest van het Oosten zet de puntjes op de i in een gedegen, relatief rechttoe-rechtaan vertolking, daarmee het gemiddelde niveau op peil houdend. Per saldo is deze ‘Fledermaus’ vooral één brok onbekommerde leutigheid, fris en fruitig als appelcider, waarvan de uitvoerenden evenzeer genieten als het publiek.
(recensie i.o.v. de Stentor, januari 2010)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten