zondag 7 maart 2010

Concertcafé 1

Concertcafé: Charlotte Margiono (zang) & Frans Ehlhart (piano).
Presentatie: Roeland Kooijmans.
Odeon Zwolle, 7 februari 2010

Onlangs bedacht schouwburg Odeon het Concertcafé. Met als nobel streven om klassieke muziek vlotter te presenteren, met meer inbreng en bewegingsvrijheid voor het publiek. Gemoedelijke interviewtjes met de artiesten zouden een onconventioneel sfeertje scheppen.

Dat lukt gedeeltelijk. Want de term ‘café’ suggereert een ambiance met tafeltjes en, inderdaad, enige bewegingsvrijheid. Helaas blijkt die vrijheid voorbehouden aan de uitvoerders, die heen en weer sjouwen van het interviewerstafeltje naar de vleugel en vice versa. Maar het publiek, neergezet in rotten van vijftien, heeft als vanouds passief het luisteren.

De beoogde onconventionaliteit is wel in goede handen bij Charlotte Margiono en Frans Ehlhart. Ze hebben hun bijdragen dan ook lang niet allemaal even grondig voorbereid, want kunnen meestal blindvaren op routine. Margiono tuurt zelfs al zingend onbeschroomd op een lessenaar, wat wel ongedwongen staat maar het contact met de zaal niet ten goede komt.

Het overbekende Fauré-lied Après un Rêve krijgt een schitterende interpretatie, inclusief een paar spontane vergissinkjes in de tekst. Ook aardig is een stukje Ich wil Dir mein Herze schenken, vooral doordat Margiono (ooit afgestudeerd als blokfluitjuf) zowel de intro op sopraanblokfluit speelt als de eigenlijke aria zingt.

Hoofdmoot is Ehlharts liedcyclus Hierdie Reis, 23 getoonzette gedichten van de Zuid-Afrikaanse Ingrid Jonker. Haar tragische leven vormt de rode draad door dit deel van het programma.
De zwaargetraumatiseerde dichteres boetseerde verzen die schuren en schrijnen en de tere plekken in je ziel zoeken. Componist Ehlhart stelt zich hierin bescheiden op: wars van effectbejag plaatst hij de teksten soms in een jazzy, dan weer impressionistisch idioom. Vandaag horen we ongeveer de halve cyclus en echt waar: die programmablokken zijn zeer, zéér de moeite waard.

Minder geslaagd is de planning van dit samenzijn .Met als Leitmotiv bij het knusse gebabbel tussendoor: ‘Jongens, we moeten aan de tijd denken!’ Desondanks wordt een aantal nummers ‘geskipt’ (woordkeus van Margiono), en dan nóg loopt het programma een halfuur uit.

En tja, de afronding... Natuurlijk, De petomaan van Hans Dorrestijn is op zichzelf een hoogwaardig staaltje onderbroekenlol. Maar als hilarische uitsmijter en slechts één liedje verwijderd van de zelfdoding van Ingrid Jonker? Mwah.