Het gaat goed met Harriet Krijgh. De Nederlandse celliste nam deze zomer haar
vierde Capriccio-cd op en kreeg weer een paar prestigieuze prijzen uitgereikt.
Toch slaagt ze erin zichzelf te blijven en haar prioriteit in het oog te
houden: de muziek, en wat die met mensen doet.
Tekst: Margaretha Coornstra
Amper een jaar geleden interviewde ik haar voor Luister vanwege haar derde cd; ditmaal is haar vierde cd ‘Elegy’ de aanleiding. En bespeelde Harriet Krijgh vorig jaar in de Cellosonates van Brahms nog de zogenaamde Magg-Stradivarius uit 1698, sinds november 2013 is een even bijzondere Paolo Maggini uit 1620 haar steun en toeverlaat. “Ik kreeg ’m in bruikleen van een Nederlandse privéstichting en ik ben er heel blij mee,” vertelt ze dankbaar. “De nieuwe cd, ‘Elegy’ is ook hiermee opgenomen.”
‘Elegy’ bevat een bloemlezing van romantische, programmatische werken voor cello en orkest, zoals ‘Kol Nidrej’ van Max Bruch, ‘Silent Woods’ van Antonín Dvořák en natuurlijk het titelnummer: Gabriel Fauré’s ‘Élégie’ opus 24. Voor de orkestpartij tekent de Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz onder leiding van de Spaanse, maar in Amsterdam woonachtige dirigent Gustavo Gimeno, die in februari 2014 glorieus debuteerde met ‘ons’ Concertgebouworkest.
Op het curriculum vitae van Harriet Krijgh stapelen de wapenfeiten zich snel op.
Zo gaat ze in de herfst van 2015 op tournee met de Academy of St. Martin in the
Fields en dirigent Sir Neville Marriner. Maar deze herfst komt ze naar haar
geboorteland. Voor de Amsterdamse Cello Biënnale, voor drie recitals en vier
concerten met Het Gelders Orkest, waarbij ze soleert in het Eerste Celloconcert
van Sjostakovitsj.
Wenen is namelijk haar vaste uitvalsbasis, sinds de 13-jarige Harriet de kans kreeg om te studeren bij Lilia Schulz-Bayrova, aan de Privatuniversität van het Konservatorium Wien. Het was de geestverwantschap met deze fenomenale Bulgaarse celliste die haar stimuleerde en inspireerde om het allerbeste uit zichzelf te halen. Inmiddels is ze 23. En vooral de laatste jaren neemt haar carrière een hoge vlucht. Zowel qua spel als uitstraling wordt de rossige, naturel ogende Harriet Krijgh nogal eens vergeleken met cello-legende Jacqueline du Pré.
Wenen is namelijk haar vaste uitvalsbasis, sinds de 13-jarige Harriet de kans kreeg om te studeren bij Lilia Schulz-Bayrova, aan de Privatuniversität van het Konservatorium Wien. Het was de geestverwantschap met deze fenomenale Bulgaarse celliste die haar stimuleerde en inspireerde om het allerbeste uit zichzelf te halen. Inmiddels is ze 23. En vooral de laatste jaren neemt haar carrière een hoge vlucht. Zowel qua spel als uitstraling wordt de rossige, naturel ogende Harriet Krijgh nogal eens vergeleken met cello-legende Jacqueline du Pré.
Krijgh: “Ja, het gaat heel goed en daar ben ik blij mee. Dit
is zo’n periode waarin alles op z’n plaats lijkt te vallen. Ik voel me op dit
moment echt ‘gereed’ voor de grote dingen in mijn loopbaan. Ik ben tamelijk
gedisciplineerd en heb veel geleerd in de afgelopen jaren. Er zijn wel momenten
geweest dat ik ongeduldig was, doordat ik hoopte dat de kansen die ik nú pas
krijg, al veel eerder zouden komen… Maar tegenwoordig merk ik dat alle dingen
precies op de juiste tijd gebeuren; dat ik er nu werkelijk aan toe ben. En ik
ben heel gretig om dat pad naar boven verder te beklimmen!”
Twee prachtige prijzen vielen haar ten deel. Ze werd in mei
de ‘Rising Star’ van de European Concert Hall Organisation (ECHO ) en ontving
in juli de ‘WEMAG Solistenpreis der Festspiele Mecklenburg-Vorpommern’. De ECHO-prijs
levert haar een tournee op met haar duopartner, pianiste Magda Amara, langs
grote zalen van Europa zoals Barcelona en Stockholm. Ze is dolblij met dit
praktische aanbod. “Natuurlijk is elke prijs altijd een grote eer. Maar deze prijs
is eigenlijk van één de mooiste die je kunt krijgen, want je kunt meteen aan de
slag, je krijgt de concerten erbij. Al is de ‘WEMAG Solistenpreis’ ook heel
mooi, want daarvoor word je elk jaar teruggevraagd. En er hangt daar zo’n fijne
sfeer, met allemaal aardige collega’s.”
De complimenten en eerbewijzen stijgen haar nochtans niet
naar het hoofd. Tussen de vele bedrijven door pakt ze nog momenten voor
verstilling en bezinning. “Laatst waren we op tournee in Leipzig en daar wou ik
heel graag die kerk van Bach zien, de Thomaskirche, waar ook zijn graf is. Ik
kwam er op een zondagmorgen heel vroeg, dus ik was bang dat het gebouw gesloten
zou zijn voor bezoekers. Maar ik had geluk, want er was net iemand aan het
studeren op het orgel. Het was heel bijzonder om daar te zijn en die muziek te
horen… Sowieso ben ik een fan van Bach, maar als je dan op die plek bent waar
hij geleefd en gewerkt heeft, en je ziet zijn graf – ja, dat zijn van
indrukwekkende momenten die ik koester.”
Haar website ‘World of Harriet’ draagt als motto een citaat
van Pablo Casals: “We moeten voor ogen houden dat we één van de bladeren aan de
boom der mensheid zijn. Zonder de anderen, zonder die boom, kunnen wij niet
leven.” Waarom is juist deze uitspraak zo belangrijk voor haar?
“Een leuke vraag. Weet je, wij allemaal zijn elk maar zó’n klein deeltje van de hele wereld, en ik vind het zo mooi hoe je met juist heel kleine, fijne dingen zoveel groots kunt bereiken. Dat je met muzikale nuances zoveel goede emoties kun losmaken bij mensen… Ik zie dat ook bij mijn eigen festival (‘Harriet & Friends’, op de Oostenrijkse Burg Feistritz, MC). Daar komen ook mensen die maar heel weinig ervaring hebben met muziek. En toch kun je via die muziek bereiken dat ze zich openstellen.”
“Een leuke vraag. Weet je, wij allemaal zijn elk maar zó’n klein deeltje van de hele wereld, en ik vind het zo mooi hoe je met juist heel kleine, fijne dingen zoveel groots kunt bereiken. Dat je met muzikale nuances zoveel goede emoties kun losmaken bij mensen… Ik zie dat ook bij mijn eigen festival (‘Harriet & Friends’, op de Oostenrijkse Burg Feistritz, MC). Daar komen ook mensen die maar heel weinig ervaring hebben met muziek. En toch kun je via die muziek bereiken dat ze zich openstellen.”
Tekenend voor Harriet Krijgh is haar aandacht voor mensen die
buiten de boot dreigen te vallen. Regelmatig werkt ze mee aan benefietconcerten
en zoekt naar mogelijkheden om muziekevents organiseren ten behoeve van mensen die
niet, of alleen zelden en dan nog met grote moeite, in de concertzaal terechtkunnen.
“Die doelgroep ligt mij heel na aan het hart! Ik hoop nog veel projecten te doen
voor degenen die door gezondheidsproblemen, fysiek of geestelijk, niet zomaar
even naar een concert kunnen gaan. Op die manier kun je als musicus ook een
beetje helpen…”
Ze is er heilig van overtuigd dat muziek een krachtige rol kan spelen bij het welbevinden van ieder mens. Ook binnen het kader van therapievormen zijn de mogelijkheden van muziek misschien nog te weinig benut en uitgewerkt, overweegt ze: “Als iemand de kans krijgt om iets héél moois te horen, om de schoonheid ervan in alle nuances waar te nemen – dat doet zoveel goed…!”
Ze herinnert zich een indrukwekkend voorbeeld van een groots project, waarin de muziek een onmiskenbaar heilzame en emancipatoire invloed had op de deelnemers en publiek. “Op 14 juni speelde ik in Gmunden, in de buurt van Salzburg, bij een benefietgala voor mensen met het syndroom van Down. Na de pauze was er een fantastische voorstelling van professionele dansers, die samen optraden met Down-kinderen. Dat was zo prachtig om te zien: hoe deze kinderen, die normaal gesproken weinig controle over hun lichaam hebben, in die choreografie volkomen tot hun recht kwamen. Ze straalden ook helemaal en waren zó gelukkig! Kijk, dan besef ik weer hoe belangrijk muziek voor mensen is, en hoe blij ik ben dat ik doe wat ik doe.”
Ze is er heilig van overtuigd dat muziek een krachtige rol kan spelen bij het welbevinden van ieder mens. Ook binnen het kader van therapievormen zijn de mogelijkheden van muziek misschien nog te weinig benut en uitgewerkt, overweegt ze: “Als iemand de kans krijgt om iets héél moois te horen, om de schoonheid ervan in alle nuances waar te nemen – dat doet zoveel goed…!”
Ze herinnert zich een indrukwekkend voorbeeld van een groots project, waarin de muziek een onmiskenbaar heilzame en emancipatoire invloed had op de deelnemers en publiek. “Op 14 juni speelde ik in Gmunden, in de buurt van Salzburg, bij een benefietgala voor mensen met het syndroom van Down. Na de pauze was er een fantastische voorstelling van professionele dansers, die samen optraden met Down-kinderen. Dat was zo prachtig om te zien: hoe deze kinderen, die normaal gesproken weinig controle over hun lichaam hebben, in die choreografie volkomen tot hun recht kwamen. Ze straalden ook helemaal en waren zó gelukkig! Kijk, dan besef ik weer hoe belangrijk muziek voor mensen is, en hoe blij ik ben dat ik doe wat ik doe.”
Harriet Krijgh: ‘Elegy’.
Met Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz o.l.v. Gustavo Gimeno. Capriccio, september 2014. Zie ook www.harrietkrijgh.com
Met Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz o.l.v. Gustavo Gimeno. Capriccio, september 2014. Zie ook www.harrietkrijgh.com
© Margaretha Coornstra i.o.v. Luister, september 2014