woensdag 20 november 2013

Tranen bij InnerAct met Canto Ostinato




flyers InnerAct
KLASSIEKE MUZIEK Recensie
InnerAct: ‘Canto Ostinato’.
Odeon Zwolle, 16/11 2013
5 sterren

door Margaretha Coornstra


‘Heel af en toe is muziek, net als de ware liefde, in staat een radicale verandering in iemand teweeg te brengen.’ Aldus de aankondiging van Over Canto (2011), een film van Ramón Gieling over mensen wier leven veranderde door de Canto Ostinato van Simeon ten Holt (1923-2012). Het is een eerbetoon aan deze (strikt genomen bij minimal music in te delen) compositie, als fenomeen dat individuen tot inkeer stemt en tegelijk ongekende verten opent.
Maar juist dat aspect maakt wat huiverig voor beloftes als ‘een geheel nieuwe en moderne beleving van de Canto Ostinato’. Want willen we die wel? Zullen de visualisaties van VJ Arnout Hulskamp en elektronica van geluidskunstenaar Wouter Snoei onze eigen intens dierbare, maar o zo fragiele beleving niet ondersneeuwen?

Het antwoord komt na pakweg een kwartier als een weldadig nee. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de abstractie van het beeld: geïnspireerd op Bauhaus en De Stijl, met een vleugje Op Art uit de jaren ’60. Een virtuoze choreografie van vierkanten en rechthoeken; dansende verticalen, horizontalen en diagonalen, slechts een tijdje onderbroken voor ondiep, zacht voortkabbelend water boven een zalmkleurige zandbodem.
Zodra Gwyneth Wentink eenzaam tokkelend de stilte verbreekt, wordt ze op de voet gevolgd door Hulskamp’s vibrerende structuur van talloze vierkantjes in grijstinten. Bij de eerste modulatie introduceert Snoei enkele statige, voelbaar doortrillende ‘bastonen’; er verschijnt één groot, langzaam kantelend vierkant in verzadigde prismakleuren, en de impact hiervan is aangrijpender dan zich laat beschrijven. Wanneer bij de slotpassage het wiegende thema opdoemt - dat in al zijn lieflijkheid bijna zoetig mag heten - weet Snoei dit subtiel te kruiden met een paar scifi-achtige geruisklanken.
Verder blijft het muisstil in de volgepropte, zwartgeverfde Dommerholtzaal. Of nee, niet helemaal. Nét als ik een traan langs mijn rechterwang voel glijden, hoor ik iemand links achter me gesmoord snuiven, wel één à twee minuten lang. Verkouden? Ik denk het niet.

© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 18-11-2013