maandag 6 september 2010

Het 'abstract realisme' van Nelleke Ponsteen

De mens is haar favoriete onderwerp. Menselijke emotie, oogopslag, lichaamstaal – dat is wat Nelleke Ponsteen fascineert. “Zoals jij me nu bijvoorbeeld aankijkt, wat doet dat met mij? Is dit aandacht, belangstelling..? Zulke momenten wil ik schilderen. De essentie van iemands blik vangen, dat vind ik heftig, dat ontroert me. Vooral de mimiek van kinderen. Die zijn nog zo primair, zo natuurlijk.”

Haar Godin siert het affiche van De Ring in Epe: een zachtrode vrouwenfiguur, het gezicht in extase opgeheven naar een diepblauwe hemel. Vanaf 5 augustus toont de gemeente Epe haar ‘kerncollectie’, een strenge bloemlezing uit talloze kunstaankopen die in de loop der jaren zijn gedaan.
Nelleke  is blij dat ze één van de uitverkorenen blijkt: “Tuurlijk streef ik naar kwalitatief goed werk. Maar als je daar dan ook werkelijk op wordt geselecteerd, is dat toch weer een stukje bevestiging.”

Mail Art
Nelleke Ponsteen studeerde Vrije Kunst aan de Hogeschool voor de Kunsten te Arnhem. Dat vrijheidsaspect zie je terug in haar experimenten met gemengde technieken. Zoals de ‘Moonings’: potlood- en penseeltekeningen gemaakt bij maanlicht. Of de Pop Art-collages met ‘objets trouvés’ , waarin echte popjes (zowel barbies als antiquarische celluloid-exemplaren) een hoofdrol spelen.
Ook doet ze al jarenlang aan ‘mail art’, door met collega’s beplakte en beschilderde enveloppen uit te wisselen. Nee, ze is niet bang dat die kunstwerkjes onderweg zoekraken: “Op het postkantoor zijn ze vaak zó bezorgd dat ze de postzegel niet eens durven afstempelen, kijk maar..!”

Kip!
Van 9 augustus tot eind oktober exposeert ze in het MFC Aperloo in haar woonplaats ’t Harde, een tamelijk nieuw en nuchter ogend gebouw.
Kip! heet de zeefdruk die Nelleke Ponsteen MFC heeft geschonken. “Met een uitroepteken, ja. Soms houd ik van uitroeptekentjes, ik word er vrolijk van.” Ook de kip zelf kijkt guitig om het hoekje. Nelleke won er ooit een prijs mee tijdens een Atelierroute Noordwest-Veluwe. De koddig gestileerde vogel is bedoeld als aanmoediging, in de hoop dat het MFC geleidelijk een eigen kunstcollectie zal opbouwen.

Want eerlijk is eerlijk: posters, prijsbekers en prikborden konden niet verhelen dat de gloednieuwe ruimtes nog wat kaal oogden, bijna kil zelfs. Terwijl de strakke lijnen en smetteloze wanden dit gebouw tot een schappelijke galerie maken.
“Oudere panden hebben vaak al sfeer van zichzelf,” meent Nelleke. “Maar dit is een nog jong gebouw, waar mensen allerlei verschillende dingen komen doen. En ik vind het leuk om hier te hangen en gezien te worden. Om zo aan zo’n ‘gemeenschapshuis’ - want dat woord vind ik er gevoelsmatig meer bij horen dan MFC– ook even mijn eigen kleur toe te voegen.”




‘Portretten’ noemt ze de doeken die daar hangen, want ze wil vooral de identiteit van haar modellen recht doen.  Haar acrylschilderijen op doek zoomen gewoontegetrouw op stemming en expressie. Zoals een babyhandje, waaruit behoefte aan geborgenheid spreekt. Of een oma met kleinkind in de tuin. Een moegespeelde peuter met grote slaapogen. En het monnikenwerk van de uit paarse stippen opgebouwde, pluizig aandoende teddybeer.

Frivool
"Ik bedenk vooraf welke kleur bij iemand past: hoe levendig moet het worden, of hoe koel? Zo vond ik de vrouw hier te ernstig worden; dat paste niet bij haar frivole stijl, dus heb ik haar tegen een bloemetjesdessin gezet. En deze jongen is rossig. Om dat extra te laten uitkomen, heb ik zijn ogen even blauw gemaakt als de achtergrond.”
Hoe zou Nelleke Ponsteen zelf de stijl van haar portretten omschrijven?
“Tja, ‘geabstraheerd realisme’ is geen officiële term, maar die dekt wel het beste de lading. Ik verander de kleuren, laat dingen weg; eigenlijk blijven er gewoon kleurvlakken over. En toch maakt je oog daar een realistisch portret van.”


(i.o.v. Wegener Media, 2010)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten