dinsdag 29 oktober 2013

Jubileum-cd voor componist Adriaan Valk



Geluidsman Bert van Dijk en componist Adriaan Valk, 21-10-2013


door Margaretha Coornstra


ZWOLLE - Deze zomer werd hij zeventig; volgende zomer is hij veertig jaar componist. Adriaan Valk gaat een intensief seizoen tegemoet. De Zwolse stichting Perspectief (vernoemd naar de compositie waarmee Valk in 1989 de prijs won van het Nationaal Fonds voor de Scheppende Toonkunst) koestert grootse plannen. Een uitgebreide en fraai vormgegeven brochure is al gereed. Verder streeft Perspectief naar een documentaire-dvd door multimediakunstenaar Felix de Rooy. En wellicht verschijnt er een monografie. “Maar dat hangt nog van de financiën af”, zegt secretaris Ties de Groot. “We zijn nu bezig om het geld via fondsenwerving en crowdfunding bij elkaar te krijgen.”

Hoe dan ook zijn de eerste opnamen voor de dubbel-cd een feit. Locatie is de Doopsgezinde Kerk, bij kamermusici geliefd om haar akoestiek. In de lichte, hoge ruimte spoeden drie musici zich virtuoos door de radde loopjes, tegendraadse ritmen en complexe harmoniek van Kontrasten: Jan Kouwenhoven (hobo), Ernst Karten (klarinet) en Ronald Karten (fagot). In de aangrenzende consistorie zitten Adriaan Valk en geluidstechnicus Bert van Dijk. Koptelefoons op, partituren voor de neus. Na de zoveelste herhaling van een acrobatisch fragment verzucht Van Dijk: “Hebbes. Niks meer aan doen.” Valk: “Nog één keer, voor de lol!”

Ondanks de concentratie hangt er een gemoedelijke sfeer. Filmregisseur Camille Verbunt cirkelt zwijgend met zijn camera om de aanwezigen heen om alles op video te zetten. Hij kent Valk van eerdere projecten, zoals De weg naar de hemel (2001), een tv-documentaireserie onder zijn regie, met kunsthistoricus Henk van Os als presentator. “Adriaan heeft daarvoor de muziek geschreven,” vertelt Verbunt. “Sindsdien ben ik erg betrokken bij zijn wel en wee.”

Binnenkort volgen er nog opnamen met strijkers. “Onder meer van de Vijf Kinderstukken, voor klarinet en strijkkwartet. Opgedragen aan mijn kinderen: Sanne, Jornmerijn, Jorinde, Roosmarlijn en Floriaan,” zegt Valk. Opgetogen en dankbaar prijst hij het gezelschap: “Fantastisch dat deze topmusici er vandaag zijn, en zulke doorgewinterde camera- en geluidsmensen…!”
Camille Verbunt haalt de schouders op: “Dit hier moet vastgelegd worden, simpel.” Als promotiemateriaal? “Misschien, en ook omdat Felix de Rooy nog een documentaire maakt. Maar vooral omdat Adriaan nu zeventig is. Ik vind het belangrijk dat er genoeg beeld van hem komt. Kijk, we zijn hier nu samen als een klein groepje, dat de kwaliteit van zijn muziek al herkent. Maar ik ben ervan overtuígd dat die groep de toekomst veel en veel groter gaat worden…!”


© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 23-10-2013

Fenomenale vertelkunst van Aniello Desiderio


KLASSIEKE MUZIEK
Internationaal Gitaarfestival:
Aniello Desiderio (gitaar) & Gennaro Desiderio (viool)
Statenzaal Bibliotheek Zwolle, 25-10-2013
*****

Gennaro (l.) & Aniello Desiderio in de Statenzaak, 25-10-2013
(Foto Jan Penninkhof)

door Margaretha Coornstra

Daar zit hij dan: recht onder de neogotische paneelschildering over bisschop David van Bourgondië. Maestro Aniello Desiderio past wonderwel binnen dit rijkgedecoreerde interieur van de meer Vlaams dan Noord-Nederlands aandoende Statenzaal. Volkomen zichzelf, in een comfortabel zittende zwartglanzende blouse, stemt hij zijn gitaar en kondigt onderwijl in zangerig spaghetti-Engels een paar programmawijzigingen aan.

En ja, na enkele maten Albeniz weet je het al: naast gitaarvirtuoos is Desiderio vooral een fenomenaal verteller op zijn instrument. In weerwil van zijn relaxte presentatie speelt hij even delicaat als onontkoombaar spannend, met niet aflatende concentratie - of hij nu met striemende slagen de snaren geselt, of juist een ragdun pianissimo innig bevend laat naklinken tot de uiteindelijke stilte. Elke toon is volmaakt gevormd en valt exact op zijn plaats binnen het ritmische stramien.
Tegelijk durft Desiderio fermate’s te rekken tot dramatische pauzes, om dan weer met een wolkbreuk aan tweeëndertigsten je trommelvlies te overspoelen. Weidse landschappen ontvouwen zich vanaf zijn vingertoppen: een Iberisch gebergte (Aguado’s Fandango opus 16) of een Turks zeegezicht in languissante, ton-sur-ton penseelstreken (Domeniconi’s Koyunbaba Suite).

Ook als begeleider (of beter: tegenspeler) van broer Gennaro is hij in zijn element. Oké, de eerste minuten moet je wennen aan het relatief sterke volume van Gennaro’s donkerrood gelakte viool. Maar zijn krachtige, aardse toon is loepzuiver en het onverholen speelplezier van de gebroeders werkt aanstekelijk. En dus geniet je van de bravoure waarmee ze het vuurwerk van Paganini’s Centone Sonate afschieten, en stamp je heimelijk mee met de ‘groove’ in Gardel’s  Por una Cabeza en Piazzolla’s L’Histoire du Tango. Zelfs het nobel sentiment van John Williams in Schindler’s List (toch echt niet de sterkste melodie ooit!) krijgt een verrassend aansprekende, vitale interpretatie. Een heerlijk avondje muziek, door een magistraal duo.
© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 26-10-2913