Vitale ‘Carmen’ steelt je hart

OPERA

Int. Opera Producties

‘Carmen’ van G. Bizet. Staatsopera van Rousse o.l.v. Konrad Leitner.

De Spiegel Zwolle, 4 november 2011

door Margaretha Coornstra

Hoera, eindelijk weer eens een tamelijk traditionele vormgeving! Verfrissend, na al die opgeschroefde ‘eigentijdse jasjes’ waarin opera’s worden gehesen.
Oké, Micaëla draagt kleding anno 1960,  Escamillo blijkt een patserige gangster met zonnebril en eenmaal verschijnt Carmen in hot pants. Maar verder kun je je onbekommerd in 1875 wanen. Tot en met het decor (een multifunctionele stadspoort) en de losse, quasi-rommelige sfeer van een familietheater, waarvoor Bizet deze ‘opéra comique’ dan ook bedoelde.

Regisseur Dominique Serron geeft Bizets vroege verisme een duwtje richting realisme. Hij benadrukt de Roma-identiteit van de zigeuners, een visie die door mezzosopraan Carla Dirlikov briljant wordt opgepikt. Verdwijnt haar Habanera stemtechnisch nog in een te wollig vibrato, verderop gebruikt ze diverse technieken (soms gedurfd-onesthetisch) om recht te doen aan deze wat primitieve en opvliegende Carmen. Ook qua spel is Dirlikov op en top de zelfverzekerde femme fatale die weliswaar aso-trekjes vertoont, maar wier onverzettelijkheid en consequente eerlijkheid toch je hart stelen. Tegenspeler Francesco Medda is als Don José een sympathieke loser die tenslotte magistraal door het lint gaat.

Technisch valt er wel iets af te dingen. Zo lijkt het contact tussen zangers, koor en orkestbak soms gebrekkig, waardoor men elkaar uit het oor verliest en af en toe in verschillende toonaarden belandt. Maar verderop klinken de ensembles weer zo harmonisch en kantig, dat je onvolkomenheden graag op de koop toe neemt als bewijs van ‘echt handwerk’.
Ook de door Serron toegevoegde verteller blijkt een gelukkige vondst. Niet alleen verheldert David Macaluso de handeling, ook maken zijn onberispelijke dictie en levendige voordracht de boventiteling haast overbodig. En onder dit alles ligt het fundament van soepele voortvarendheid en vitaliteit, die de toeschouwer bij de les houden.
Per saldo een heerlijke voorstelling; niet steriel, niet perfect, maar expressief en met een air van ongedwongenheid. Een echt ‘avondje uit’!