(necrologie)
Zijn naam is onlosmakelijk verbonden met die van Johann Sebastian Bach. Organist en dirigent Charles de Wolff (Onstwedde, 1932) zou levenslang een hartstochtelijk Bach-adept blijven. In 1965 won hij een Edison met zijn opname van ondermeer de dramatische Passacaglia in c.
In datzelfde jaar werd hij artistiek leider van de Nederlandse Bachvereniging en dirigeerde sindsdien jaarlijks de Matthäus Passion in de Grote Kerk te Naarden. Daarbij bleef hij overigens zijn traditionele visie trouw, in een tijd waarin de roep om “historisch verantwoorde” uitvoeringspraktijk steeds dwingender klonk.
Toen in 1983 ook de Bachvereniging overging op een meer authentieke, kleinere bezetting met barokinstrumenten, scheidde De Wolff zich af. Met een groep gelijkgestemden ging hij verder als Bachkoor Holland en bleef tot 2001 jaarlijks Passionen van Bach uitvoeren.
In datzelfde jaar werd hij artistiek leider van de Nederlandse Bachvereniging en dirigeerde sindsdien jaarlijks de Matthäus Passion in de Grote Kerk te Naarden. Daarbij bleef hij overigens zijn traditionele visie trouw, in een tijd waarin de roep om “historisch verantwoorde” uitvoeringspraktijk steeds dwingender klonk.
Toen in 1983 ook de Bachvereniging overging op een meer authentieke, kleinere bezetting met barokinstrumenten, scheidde De Wolff zich af. Met een groep gelijkgestemden ging hij verder als Bachkoor Holland en bleef tot 2001 jaarlijks Passionen van Bach uitvoeren.
Een publicitair hoogtepunt werd de inhuldiging van koningin Beatrix in 1980, toen hij Mozarts Krönungsmesse dirigeerde. Maar als organist en chef-dirigent van het Noordelijk Filharmonisch Orkest was De Wolff een even vurig pleitbezorger van hedendaagse muziek. Zo trad hij op als heraut van de Franse componist Olivier Messiaen (1908-1992) en tekende voor alle Nederlandse premières van diens orgelwerken. In 1988 werd hij door de Académie Française gelauwerd wegens zijn verdiensten voor de Franse orgelmuziek.
Met Messiaen deelde Charles de Wolff het christelijk geloof als uitgangspunt voor zijn muzikale arbeid. Maar in 2005 – De Wolff was toen al in de zeventig – maakte een beroerte een abrupt einde aan deze artistieke missie. Ongeluk bij een ongeluk was de bad timing, vlak voor de opnamen van een nieuwe orgel-cd.
Niet dat het hem bitter stemde. Charles de Wolff telde zijn zegeningen: de dankbaarheid voor zestig jaar musiceren won het glansrijk van de frustratie om werkeloos langs de kant te moeten zitten. De laatste jaren bracht hij thuis door, in het bosrijke Vierhouten. Op 23 november overleed hij in de Isala Klinieken te Zwolle.
Niet dat het hem bitter stemde. Charles de Wolff telde zijn zegeningen: de dankbaarheid voor zestig jaar musiceren won het glansrijk van de frustratie om werkeloos langs de kant te moeten zitten. De laatste jaren bracht hij thuis door, in het bosrijke Vierhouten. Op 23 november overleed hij in de Isala Klinieken te Zwolle.
© Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten