'Bear v Shark’ parodie met lyrische momenten

Kameroperahuis:  ‘Bear v Shark’ (the concert).

Papenstraattheater Zwolle, 9 december 2011.

Nog te zien: Zwolle, 12 & 13 januari (theatrale try-outs).

door Margaretha Coornstra

“Welkom in de Grote Zaal van het Papenstraattheater..!” grapt regisseur Arlon Luijten. In het zwartgeverfde pijpenlaatje zitten enkele tientallen toeschouwers knus opeengepakt. Er hangt een informeel jaren ’70-sfeertje: jeans, leggings, lange wollen sjaals; veelvuldig en solidair ‘ons kent ons’-gelach vanuit het publiek. Wat we hier beleven is enerzijds een try-out, anderzijds de enige concertversie van ‘Bear v Shark’: een kameropera in wording, naar het boek (2002) van Chris Bachelder. In een elegante bezetting van zang, cello, percussie en samples.

Mr. Norman rijdt met zijn gezin richting Las Vegas, ‘to be healed and entertained!’  Want ze zijn op weg naar ultieme mediaspektakel: het gevecht tussen een beer en een haai in het gigantische ‘Darwin Dome’. Toch bekruipt Mr. Norman onderweg een vaag onbehagen. Iets in hem verlangt naar echtheid, naar intimiteit ook.

Componisten Elisabet van der Kooij en Ben Lammerts van Bueren vertalen dit conflict naar ‘sacrale muziek’ versus ‘wegwerpmuziek’. De sacrale muziek (cello, marimba) omspeelt het relaas van de verteller, de Amerikaanse actrice M.A. Whiteside, wier mijmerende zinsmelodiek en bedachtzame dictie de spanning in Norman’s auto bijna tastbaar maken.

Maar de wergwerpmuziek blijkt evenmin te versmaden: demagogische jingles met opzwepende beats, prikkelende syncopen en tegendraadse tekstplaatsing. Lekker strak en degelijk gezongen, met puntige rap- en scatpassages versus lyrische coloraturen. En dat alles geïntegreerd binnen de wonderbare klankwereld van percussie, cello en electronica.

Uit de weids verklankte architectuur verrijst het Darwin Dome als een kathedraal die haar eigen parodie bijna voorbijschiet – maar móói dat het is! En de dramatische ontknoping, zoals de eenzame cello die beweent met voortrollende echo’s van vogelgekrijs, heeft geen woorden meer nodig.

Twee gedachten blijven hangen nadat je de zaal hebt verlaten. 1. Toch dat boek van Bachelder maar eens lezen. 2: Vraagt dit gebeuren echt nog om een theatrale uitwerking?

© Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor