Huygens
Vocaal Ensemble o.l.v. Hans Tijssen
Javier Rodríguez (tenor) & Argentijnse musici
O.L. Vrouwe Basiliek Zwolle, 29/11
Nog te zien: Deventer 8/12, Norg 9/12
Javier Rodríguez (tenor) & Argentijnse musici
O.L. Vrouwe Basiliek Zwolle, 29/11
Nog te zien: Deventer 8/12, Norg 9/12
4
sterren
Poster tournee 'Música Celestial' |
door
Margaretha Coornstra
Een
vleug wierook prikkelt je neusgaten bij binnenkomst. In de basiliek hangt, hoog
boven de vele hoofden, een krans van sparrentakken met paarse linten. Langs de
muren branden kaarsen in gietijzeren kandelabers. Het Huygens Vocaal Ensemble
opent met twee a cappella motetten van componist/koorleider Hans Tijssen.
Transparante polyfonie tilt eeuwenoude Latijnse teksten hemelwaarts: Videntes
Stellam, O Magnum Mysterium…
Na dit
stemmige inluiden van de Advent volgt als pikant contrast een reeks populaire
liedjes door de Argentijnse gasten: zanger/gitarist Javier Rodríguez en
multi-instrumentalisten Daniel Morcos, Fana Martínez en Álvaro Pinto.
Veel van hun percussie-, snaren- en tingeltangel pianoklanken verwaaien in de weidse akoestiek, berekend als ze zijn op café of salon. Zo niet Ramírez’ beroemde nummer Alfonsina y el Mar, dat het onmiskenbare meesterschap van Javier Rodríguez onthult. Zijn ranke pianissimo zweeft op zo’n flinterdunne ademstroom, egaal verdeeld over zulke lange frasen, dat het beeld van een zandloper opdoemt. In La Entramada (Morcos) bewijst hij zich bovendien als voortreffelijk gitarist. Een aangrijpend hoogtepunt is de Antiguo Dueño (Ramírez) waarin, tegen de achtergrond van louter folkloristische geruisinstrumenten, zijn wendbare tenor fluweelzacht fluistert of gepassioneerd snikt en grauwt, zonder een zweem van kitsch. Want afgezien van zijn innemende podiumverschijning is Javier Rodríguez een tegelijk virtuoos en integer kunstenaar.
Veel van hun percussie-, snaren- en tingeltangel pianoklanken verwaaien in de weidse akoestiek, berekend als ze zijn op café of salon. Zo niet Ramírez’ beroemde nummer Alfonsina y el Mar, dat het onmiskenbare meesterschap van Javier Rodríguez onthult. Zijn ranke pianissimo zweeft op zo’n flinterdunne ademstroom, egaal verdeeld over zulke lange frasen, dat het beeld van een zandloper opdoemt. In La Entramada (Morcos) bewijst hij zich bovendien als voortreffelijk gitarist. Een aangrijpend hoogtepunt is de Antiguo Dueño (Ramírez) waarin, tegen de achtergrond van louter folkloristische geruisinstrumenten, zijn wendbare tenor fluweelzacht fluistert of gepassioneerd snikt en grauwt, zonder een zweem van kitsch. Want afgezien van zijn innemende podiumverschijning is Javier Rodríguez een tegelijk virtuoos en integer kunstenaar.
Hartverwarmend
is ook het hechte, naturelle samenspel tussen Hollands koor en Argentijnse
gasten. Fragmenten van Ramírez’ Kerstcantate Navidad Nuestra klinken geheel
‘in den volkstoon’ - de Argentijnse, wel te verstaan: bezield, met een gepaste
schrilheid bij de kristalzuivere sopranen. En ja, apotheose wordt uiteraard de
langverwachte Misa Criolla. Met haar even beheerst als intens gezongen slotbede
‘Danos la paz’ (geef ons de vrede), die niemand onberoerd laat.
© Margaretha Coornstra, o.i.v. de Stentor, 1-12-2012