Ludovico Einaudi & Sinfonietta Amsterdam
De Spiegel Zwolle, 16/1 2015
4 sterren
De Spiegel Zwolle, 16/1 2015
4 sterren
door Margaretha Coornstra
Zelden zo’n gemêleerd gezelschap gezien. De uitverkochte
zaal herbergt alle leeftijdsgroepen tussen de tien en de negentig, in diverse kledingstijlen.
In ‘Breder dan klassiek’ (het jaarlijkse muzikale uitstapje van Sinfonietta
Amsterdam, waarbij eerder Ellen ten Damme en Karin Bloemen te gast waren) staat
dit jaar de wereldberoemde Italiaanse componist/pianist Ludovico Einaudi centraal.
Des te opmerkelijker dat het programma opent én sluit met het altijd weer
ontzagwekkende Fratres van Arvo Pärt. Met als toegift Una Mattina uit Einaudi’s
soundtrack voor ‘Intouchables’, dat wel. Maar in aanmerking genomen dat de programma-onderdelen niet op volgorde worden genoemd én deze hele voorstelling ontegenzeglijk om Einaudi draait, riekt het lichtelijk naar pronken met andermans veren.
De maestro combineert eigen werk met dat van enkele grote meesters aan wie hij schatplichtig is. Fijnzinnig is het arrangement van het Largo uit Bach’s BWV 1056, aanvankelijk ‘uitgekleed’ tot op het harmonisch geraamte en nochtans onmiskenbaar Bach. Einaudi manifesteert zich hier als klasse-pianist: zijn delicate aanslag is werkelijk beeldschoon. Verrukkelijk is het guitige Vivaldi-citaatje – met de klank van een zilveren klokje − aan het slot van Piazzolla’s Primavera. Ster in dit nummer is overigens violiste Candida Thompson met haar springerige en spicy solo; haar strijkstok danst raspend over de snaren en je waant je op een zonovergoten terrasje in Buenos Aires.
Mag je Einaudi’s muziek easy listening noemen? In elk geval doen sommige titels qua harmoniek en beweging zó eenvoudig aan, dat je jezelf opnieuw moet inprenten hoe zich juist in de beperking doorgaans de meester toont.
Gelukkig creëerde James Murray rondom dit alles een sprankelende lichtshow, want het oog wil ook wat. Maar niet alleen het oog. Ook het been krijgt allengs behoefte aan verandering. Het wil zich strekken. Ruim zeven kwartier in dezelfde houding luisteren naar non-stop subtiele, meditatieve, lieflijk voortmurmelende muziek blijkt nog best een opgave. In concertante setting is de term ‘easy listening’ dus niet altijd van toepassing.
De maestro combineert eigen werk met dat van enkele grote meesters aan wie hij schatplichtig is. Fijnzinnig is het arrangement van het Largo uit Bach’s BWV 1056, aanvankelijk ‘uitgekleed’ tot op het harmonisch geraamte en nochtans onmiskenbaar Bach. Einaudi manifesteert zich hier als klasse-pianist: zijn delicate aanslag is werkelijk beeldschoon. Verrukkelijk is het guitige Vivaldi-citaatje – met de klank van een zilveren klokje − aan het slot van Piazzolla’s Primavera. Ster in dit nummer is overigens violiste Candida Thompson met haar springerige en spicy solo; haar strijkstok danst raspend over de snaren en je waant je op een zonovergoten terrasje in Buenos Aires.
Mag je Einaudi’s muziek easy listening noemen? In elk geval doen sommige titels qua harmoniek en beweging zó eenvoudig aan, dat je jezelf opnieuw moet inprenten hoe zich juist in de beperking doorgaans de meester toont.
Gelukkig creëerde James Murray rondom dit alles een sprankelende lichtshow, want het oog wil ook wat. Maar niet alleen het oog. Ook het been krijgt allengs behoefte aan verandering. Het wil zich strekken. Ruim zeven kwartier in dezelfde houding luisteren naar non-stop subtiele, meditatieve, lieflijk voortmurmelende muziek blijkt nog best een opgave. In concertante setting is de term ‘easy listening’ dus niet altijd van toepassing.
© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 19-01-2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten