MUZIEKTHEATER
Recensie ‘De Lichtwachter’ (Janneke Drulman / Eugène van Boheemen).
De Vreugdehoeve Zwolle, 27/6/2014. 3 sterren.
Recensie ‘De Lichtwachter’ (Janneke Drulman / Eugène van Boheemen).
De Vreugdehoeve Zwolle, 27/6/2014. 3 sterren.
door Margaretha Coornstra
Een man en een vrouw staan zwijgend in een innige omarming. Een
aangrijpende beginscène, die woordeloos vertelt dat het hier een afscheid
betreft. De lichtwachter – toch al de laatste van zijn generatie – verliest
zijn geliefde vrouw. Sindsdien draait hij geleidelijk door.
Het idee is prachtig: dit verhaal, de ambiance (een IJsseluiterwaarde), de decorstukken. Vooral het lijnenspel van vuurbaak-stellage alsook de zandheuvels en het simpele plankier zijn fraai gevonden. Even geslaagd is de rol van saxofonist Jan Gerritsen, die stem geeft aan de veeleisende vuurbaak: de ene keer schel en agressief, dan weer zwoel en verleidelijk.
Toch verloopt de voorstelling wat aarzelend, schroomvallig, alsof een paar extra repetities welkom waren geweest. Componist Eugène van Boheemen gebruikte voor de koorpartijen een toegankelijk, harmonisch eenvoudig idioom met veel herhalingen. Het twaalfkoppig koor zingt ze voorzichtig maar keurig, zeker wanneer je de lastige openluchtakoestiek in aanmerking neemt.
In de (ingewikkelde) zangpartij van sopraan Heleen Koele ontroert zowel haar warme laagte als de stralende hoogte. Bovendien ís Koele de vrouw van de lichtwachter: haar klank en lichaamstaal blijven emotioneel aanspreken.
Acteur Luc Onderbeke heeft het speltechnisch moeilijker. Een uur lang moet hij non-stop het publiek boeien in een psychologisch complexe rol, terwijl de handeling toch al te veel stilstaat − zelfs voor een klassiek drama dat per definitie statisch is. De beloofde ‘flinke dosis humor’ komt niet optimaal uit de verf, met als uitzondering het krijsen van de ‘meeuwen’.
Een paar hartbrekende momenten zijn er ook: de kinderen die wegvaren in het blikken bootje, het bootje dat later leeg terugkeert.
Zoals gezegd: een prachtig idee. Zó prachtig, dat het nadere uitwerking verdient.
Het idee is prachtig: dit verhaal, de ambiance (een IJsseluiterwaarde), de decorstukken. Vooral het lijnenspel van vuurbaak-stellage alsook de zandheuvels en het simpele plankier zijn fraai gevonden. Even geslaagd is de rol van saxofonist Jan Gerritsen, die stem geeft aan de veeleisende vuurbaak: de ene keer schel en agressief, dan weer zwoel en verleidelijk.
Toch verloopt de voorstelling wat aarzelend, schroomvallig, alsof een paar extra repetities welkom waren geweest. Componist Eugène van Boheemen gebruikte voor de koorpartijen een toegankelijk, harmonisch eenvoudig idioom met veel herhalingen. Het twaalfkoppig koor zingt ze voorzichtig maar keurig, zeker wanneer je de lastige openluchtakoestiek in aanmerking neemt.
In de (ingewikkelde) zangpartij van sopraan Heleen Koele ontroert zowel haar warme laagte als de stralende hoogte. Bovendien ís Koele de vrouw van de lichtwachter: haar klank en lichaamstaal blijven emotioneel aanspreken.
Acteur Luc Onderbeke heeft het speltechnisch moeilijker. Een uur lang moet hij non-stop het publiek boeien in een psychologisch complexe rol, terwijl de handeling toch al te veel stilstaat − zelfs voor een klassiek drama dat per definitie statisch is. De beloofde ‘flinke dosis humor’ komt niet optimaal uit de verf, met als uitzondering het krijsen van de ‘meeuwen’.
Een paar hartbrekende momenten zijn er ook: de kinderen die wegvaren in het blikken bootje, het bootje dat later leeg terugkeert.
Zoals gezegd: een prachtig idee. Zó prachtig, dat het nadere uitwerking verdient.
© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 29-6-2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten