KLASSIEKE MUZIEK Recensie
The Unforgettable Songs of Leonard Bernstein
Odeon Zwolle, 6/4. 3 sterren
The Unforgettable Songs of Leonard Bernstein
Odeon Zwolle, 6/4. 3 sterren
door Margaretha Coornstra
“Misschien zijn jullie een beetje Obama-moe, na vorige week.
Maar ik vind het nog steeds erg leuk hoor, zo’n man − in dat Wítte Huis…!” Met dit zinnetje en de
ondeugende twinkeling in haar ogen heeft Roberta Alexander de toon gezet. We gaan
met z’n allen een gezellige middag hebben!
En het kan eigenlijk ook nooit misgaan met deze twee Amerikaanse diva’s. Beide even geroutineerd, charismatisch, innemend, geestig, slim en relaxed. Met elk hun eigen wonderschoon timbre, dat ze even kleurrijk als creatief benutten. Zoals in Two Love Songs, op tekst van Rilke. “Een iets moeilijker idioom à la Strawinsky, het zijn twee toonsoorten door elkaar; ik hoop niet dat u er hoofdpijn van krijgt, maar we gaan straks weer swingen, hoor!” troost pianiste Reinild Mees.
Nog zo’n parel wordt ‘I Hate Music! A Cycle of Five Kid’s Songs’, in een van de rijkst genuanceerde, meest expressieve interpretaties ever. En in Glitter And Be Gay ('Candide') trekt McFadden zowel vocaal als emotioneel alles uit de kast.
Kundigheid en zwier compenseren het feit dat de lessenaar stand-by blijft en beide zangeressen telkens de noten raadplegen. Wat voor conservatoriumstudenten als een doodzonde geldt, onderstreept hier slechts de ongedwongen sfeer. Ook dat in duetten de nonchalance soms hoogtij viert, is de dames gaarne vergeven.
Iets lastiger ligt dat met Reinild Mees, die in de geest van ‘Lenny’ Bernstein het programma luchtig aan elkaar wil babbelen, maar daarin wel wat extra training kan gebruiken. Ook haar spel munt niet echt uit in subtiliteit. Maar wie maalt daar nog om bij een reeks 'West Side Story'-duetten? Want met de sound van Alexander en McFadden zijn credo’s als One Hand, One Heart en Somewhere altijd weer goed voor een brok in de keel.
En het kan eigenlijk ook nooit misgaan met deze twee Amerikaanse diva’s. Beide even geroutineerd, charismatisch, innemend, geestig, slim en relaxed. Met elk hun eigen wonderschoon timbre, dat ze even kleurrijk als creatief benutten. Zoals in Two Love Songs, op tekst van Rilke. “Een iets moeilijker idioom à la Strawinsky, het zijn twee toonsoorten door elkaar; ik hoop niet dat u er hoofdpijn van krijgt, maar we gaan straks weer swingen, hoor!” troost pianiste Reinild Mees.
Nog zo’n parel wordt ‘I Hate Music! A Cycle of Five Kid’s Songs’, in een van de rijkst genuanceerde, meest expressieve interpretaties ever. En in Glitter And Be Gay ('Candide') trekt McFadden zowel vocaal als emotioneel alles uit de kast.
Kundigheid en zwier compenseren het feit dat de lessenaar stand-by blijft en beide zangeressen telkens de noten raadplegen. Wat voor conservatoriumstudenten als een doodzonde geldt, onderstreept hier slechts de ongedwongen sfeer. Ook dat in duetten de nonchalance soms hoogtij viert, is de dames gaarne vergeven.
Iets lastiger ligt dat met Reinild Mees, die in de geest van ‘Lenny’ Bernstein het programma luchtig aan elkaar wil babbelen, maar daarin wel wat extra training kan gebruiken. Ook haar spel munt niet echt uit in subtiliteit. Maar wie maalt daar nog om bij een reeks 'West Side Story'-duetten? Want met de sound van Alexander en McFadden zijn credo’s als One Hand, One Heart en Somewhere altijd weer goed voor een brok in de keel.
© Margaretha Coornstra i.o.v. de Stentor, 7-4-2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten