zaterdag 23 maart 2013

Middeleeuwse droombeelden bij etherische Tan Dun-muziek

Tan Dun - Martial Arts Trilogy:
l. Hero Concerto voor viool en orkest
ll. Crouching Tiger Concerto voor cello en orkest
lll. Banquet Concerto voor piano en orkest
Nederlands Symfonieorkest o.l.v. Damian Iorio
De Spiegel Zwolle, 21/3/2013



Beeld uit 'Hero'


door Margaretha Coornstra
 
Een podiumbreed projectiescherm toont filmbeelden van Chinees-Amerikaanse makelij. Feeërieke droombeelden van een middeleeuws China, waarbij de Amerikaanse Chinees Tan Dun (1957) wonderbaarlijke muziek componeerde.
We zien vederlicht rondspringende zwaardvechters in wapperende gewaden, die geen boodschap hebben aan de zwaartekracht. Gigantische legers, meedogenloos voortmarcherend in strakke slagorden, met wapperende vaandels. Intimiderend symmetrische paleizen, vol wapperende gordijnen van tientallen meters lengte. Alles bijeen een Gesamtkunstwerk, met een Chinese couleur locale die zowel oosterse als westerse oren en ogen streelt. Doordat dialogen vrijwel ontbreken, ervaar je deze voorstelling als een stomme film met live muziek, inclusief de verhoogde impact van de gelaatsexpressie.

De titels: ‘Hero’, ‘Crouching Tiger, Hidden Dragon’ en ‘The Banquet’, door de componist samengevoegd tot ‘Martial Arts Trilogy’. De originele versie van de fimmuziek schreef Tan Dun op het lijf van wereldsolisten Itzhak Perlman, Yo Yo Ma en Lang Lang. Maar hier in Zwolle laven we ons gretig aan het virtuoze spel van violiste Eldbjörg Hemsing, cellist Jakob Koranyi en pianist Ralph van Raat.

Anders dan afgesproken dirigeert maestro Tan Dun het Nederlands Symfonieorkest niet zelf; hij is weggeroepen voor een eervolle verplichting in Parijs. Geeft niet, want hij heeft een prima vervanger gevonden in Damian Iorio. Daarbij komt dat het NSo de partijen van haver tot gort kent en de opvatting van de maestro gedecideerd overbrengt.
Enkele highlights: de kopersectie, die ook bij de meest complexe samenklanken een puntgave sonoriteit behoudt. De slagwerksectie, die op zowel pauken als houtblokjes en tambourijn een timing betracht waarmee ze de zwaardvechters naar de kroon steekt. De consequente balans en precisie in het algehele samenspel. Om maar te zwijgen van het acrobatische, kristalzuivere cellospel van Koranyi. En, last but not least, de Aziatisch ogende dame in het rode gewaad, die zo beheerst haar etherische droomklanken aan de guqin (zevensnarige citer) ontlokt, maar als enige solist – hoe onwellevend! - niet bij name wordt genoemd. Wie, o wie is zij?

 © Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor, 23-03-2013






Geen opmerkingen:

Een reactie posten