zondag 21 oktober 2012

Noordelijke natuurtaferelen bij NSo


Nederlands Symfonieorkest o.l.v. Antony Hermus
M.m.v. Aleksandra Swigut (piano) en Norman Perryman (kinetic painting)
De Spiegel Zwolle, 18 oktober 2012
****


Niet van Norman Perryman, maar van Hugo Simberg: Lenteavond, het ijs smelt (1897)

door Margaretha Coornstra
Een amper halfvolle zaal, en dat voor zo'n rijkelijk gevuld programma; niet alleen qua tijdsduur, maar vooral qua stijl en impact. Van Mozarts behaaglijke Pianoconcert nr. 16 via de etherische vogelzang bij Rautavaara naar de grimmige sneeuwstormen in Sibelius’ Tweede Symfonie – nou, ga daar maar even voor zitten.
De jonge Poolse Aleksandra Swigut verrast iedereen met haar vederlicht en diep doordacht pianospel. Meewiegend met de muziek doet ze, binnen de sierlijk gebogen frasen, elke noot eerbiedig recht. Soms lijken Antony Hermus en het NSo zelfs niet helemaal voorbereid op zóveel fijnzinnige retoriek, en dan versmelten orkest- en solopartij jammer genoeg niet optimaal.
Al even verrassend en wonderschoon speelt Swigut nog een spontane toegift: Janácek, wellicht een deel uit In the Mists..? En hiermee slaat ze en passant ook een stilistisch bruggetje tussen de Weense salon van Mozart en de ongerepte Finse natuur van Rautavaara.
De Cantus Arcticus (Poolzang) ‘voor vogels en orkest’ wordt vandaag opgeluisterd met beeldende kunst. Aquarellen op glasplaat van ‘kinetic painter’ Norman Perryman moeten het klanktafereel als het ware nog ondertitelen. Via de overheadprojector zien we hoe Perryman, synchroon met de muziek, sterk verdunde verf over zwart/witte basislandschapjes laat vloeien en met water spettert om de vogelgeluiden kracht bij te zetten.
Tja. Het is knap getimed, gewaagd, gekund. En toch doet het afbreuk aan de beelden die voor je eigen geestesoog verschijnen bij dit subliem georkestreerde werk, waarin Rautavaara in 1972 live opgenomen zang van Arctische vogels verwerkte. Eigenlijk leiden deze immens uitvergrote verfsoepjes de aandacht van de compositie af, al schijnen enkele bezoekers ze wel degelijk te waarderen 'als leuke aanvulling', zoals iemand in de pauze zegt.


Nee, geef mij dan toch maar de vertolking van Sibelius 2: puur geschonken en ijskoud opgediend als Finse wodka. Weldadige sonoriteit vult de ruimte: zachtglanzende strijkersklanken in unisono, triomfantelijk schallend koper, kantige houtblazers, vervaarlijk paukengeroffel, fraai wegstervend pizzicato bij contrabassen en strijkers, gevolgd door droefgeestige fagotklanken… Ziedaar Finlandia in het kwadraat. Klasse.
 
© Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor, 20-10-2012
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten