Kunstkring Hattem:
‘From Russia & Norway with Love’
Christianne Stotijn (mezzosopraan) & Julius Drake (piano)
De Marke, Hattem - 6-10-2012
*****
door Margaretha CoornstraChristianne Stotijn (mezzosopraan) & Julius Drake (piano)
De Marke, Hattem - 6-10-2012
*****
Ze is een beetje de Kate Bush van de klassieke recitalroom:
langharig, romantisch, mysterieus en bovenal expressief. Christianne Stotijn is even ‘concessieloos’ (term van Cornald Maas) als de Britse popdiva. Stevig
wortelend in een rotsvaste basis van zangtechniek en cultuurhistorische kennis,
verkent ze nieuwsgierig de grenzen der interpretatie.
Dat begint al bij de Romances van Rachmaninov, wiens muziek in
het programmaboekje door ene YOP – pseudoniem van de huisschrijver van
Kunstkring Hattem – wordt getypeerd als ‘niet diepgaand.’ Stotijn: “Nou, wij hopen u
te kunnen overtuigen van het tegendeel!” En jawel, vanaf de eerste noten der Seringen zingt de befaamde ‘Russische ziel’ door in haar smeuïg vibrato, de rijkdom aan kleurschakeringen, het nobel melodrama in haar lichaamstaal, het authentiek sentiment.
Het is vooral Stotijns onbevreesde en aanstekelijke extraversie waardoor je als luisteraar bijna verlangt naar een glas wodka, om alle westerse remmingen weg te spoelen en je te laten meevoeren in Sergei Wassilevitsj’ romantische werkelijkheidsbeleving. Dat je intussen bewust moeite moet doen om op Julius Drake te letten, is feitelijk het mooiste compliment dat een begeleider kan krijgen: zang- en pianopartij zijn innig verstrengeld tot een symbiotisch geheel.
Centraal hoogtepunt wordt de cyclus Kinderkamer van
Moussorgsky, waarin Drakes volmaakt afgewerkte noten en weergaloze timing
naadloos aansluiten op het kleutergebabbel. Nu en dan verkiest La Stotijn
expressie boven vocale onberispelijkheid, iets wat zij zich kan permitteren.
Evenals de heftige grimassen en theatrale gestiek waarmee ze de kleine
Mischenka ook visueel gestalte geeft en die bij menige zangeres tenenkrommend
zouden werken, maar bij haar ongekunsteld overkomen.
Toch opmerkelijk: na alle Russische teksten uit het hoofd te hebben
gezongen, houdt ze voor Griegs Noorstalige cyclus Het bergmeisje de lessenaar
stand-by. En dat beïnvloedt nu en dan, zij het nauw merkbaar, de concentratie.
Maar niet de intensiteit, noch de romigheid van sierlijke topnoten, noch de
zorgvuldig opgebouwde climax in De Ontmoeting. En bij de intieme, elegisch
bezongen slotscène aan het beekje Gjaetle - waar je onwillekeurg terugdenkt aan Schuberts Schöne Müllerin - is de inkeer onontkoombaar. Romantiek
in optima forma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten