maandag 2 januari 2012

Met harp op tournee langs zorgcentra




door Margaretha Coornstra

OLDEBROEK – Vorig jaar gaf harpiste Regina Ederveen een recital in een zorgcentrum in Amersfoort: licht klassiek, Keltische volksmelodieën... Zodra ze merkte dat ze voor dementerende bejaarden speelde, verontschuldigde ze zich bij de activiteitenbegeleidsters: “Had ik dit geweten, dan had ik meer Nederlands repertoire gedaan.” Maar de begeleidsters riepen spontaan: “O nee, dat horen ze al zoveel! Dit vonden ze juist prachtig!”
Qua klassieke concerten vormen bewoners van zorgcentra een vergeten groep. Toch constateert Ederveen dat juist harpmuziek wel degelijk in een behoefte voorziet. Daarom besteedt ze het eerste kwartaal van 2012 aan een tournee langs twaalf zorgcentra: in Wapenveld, Zwolle, Staphorst, maar ook Zuidwolde en Emmeloord. “Voor negentig procent bestaat dit publiek uit dementerende ouderen, die extra gevoelig zijn voor prikkels en bij wie je dus niet met een snoeiharde band moet aankomen,” licht ze toe. “Maar een harp klinkt heel rustig.”
 
Cultuur en zorg: twee sectoren die zwaar te lijden hebben onder de huidige bezuinigingen. “Ja, triest genoeg is er ook steeds minder budget voor dergelijke activiteiten. Daarom bied ik zorgcentra de keuzemogelijkheid tussen de grote pedaalharp, waar meer vervoerskosten bij komen, en de kleine Keltische harp. Qua repertoire maakt het weinig uit.”
Het programma is toegespitst op de doelgroep: “Omdat ‘het feest der herkenning’ vaak goed werkt, speel ik veel bekende melodieën als ‘Greensleeves’ of, in christelijke centra, een paar psalmbewerkingen. En daar vlecht ik dan minder bekende werken doorheen. Voorafgaand aan zo’n concert is het vaak onrustig in de zaal, mensen zitten soms al te zingen! Maar zodra ze de harp horen, wordt het plotseling stil.”

Daarnaast zorgt Regina Ederveen dat er visueel het nodige te beleven valt. “Natuurlijk is zo’n harp zelf al prachtig om te zien. Maar ik neem ook een ‘schatkistje’ met attributen mee. Bijvoorbeeld een klein, metalen speeldoosje, dat ‘Für Elise’ laat horen. Dan vraag ik wie deze melodie kent. En soms zijn er inderdaad mensen die weten te vertellen dat het eigenlijk een pianostuk van Beethoven is. En bij ‘The Last Rose of Summer’ haal ik een grote zijden roos tevoorschijn. Ik vertel het verhaal: hoe in de herfst alle rozen bruin en rimpelig worden - op één roos na, die heel lang blijft bloeien... En dan leg ik uit dat deze roos eigenlijk staat voor de oude mensen tegenover mij. Dat ook zij nog een tijd mogen bloeien.”

© Margaretha Coornstra, i.o.v. de Stentor, januari 2012

Geen opmerkingen:

Een reactie posten