“De digitale camera is voor mij een prachtig toepasbare uitvinding. Je klikt makkelijker als je niet aan filmrolletjes gebonden bent, je wordt vrijmoediger. Nu kan ik denken, bij een kuiltje in het zand: ‘Hé, wat een mooi kuiltje, laat ik dat eens fotograferen!’ Dat zou ik vroeger niet hebben gedurfd.”
‘Vleugelstrekkend’ heet de debuutbundel van Joke Bot. In vrije verzen van ultrakorte regels, soms afgewisseld met stukjes vloeiend proza, noteert Joke gedachten en indrukken, opgedaan tijdens haar vele wandeltochten. De teksten zijn geïllustreerd met foto’s, die ze zelf maakte tijdens die tochten langs de zee of in de bergen.
Werk en persoon
Zestien jaar lang werkte Joke Bot als leerkracht; zestien jaar lang werkt ze nu ook alweer in een natuurvoedingswinkel.
“Al heeft mijn werk niet zoveel met dit boekje te maken, hoor. Mensen vragen elkaar vaak: ‘Wat doe je?’, alsof in een beroep iemands hele persoon besloten ligt. Mijn jaren voor de klas zijn een goeie tijd geweest, evenals mijn jaren in de winkel. Maar hoeveel voldoening mijn werk me ook geeft, het dekt natuurlijk nooit de volledige lading van wie ik bén.”
‘Worden wie je bent’, luidt haar motto. Niet te gauw conclusies trekken, maar de ruimte geven en nemen. “Afwachtend en nieuwsgierig, dat is de houding die ik nastreef. Zowel jegens anderen als mezelf.”
Met die gedachte maakte Joke Bot ook haar immense voetreizen.
“In 1993 ben ik naar Santiago de Compostella gelopen. Daar heb ik vier maanden over gedaan. Voor mij was dat een reis van innerlijke verdieping; een ‘onderweg zijn’. De ervaringen die ik daar opdeed: geur, smaak en beelden, liggen opgeslagen in mijn lijf. Ook als dergelijke tochten voor mij onmogelijk worden, zal ik daar nog steeds bij kunnen.”
Loper
Naderhand volgde een wandeling door de Pyreneeën, van de Atlantische Oceaan tot de Middelandse Zee. “Ik ben nu eenmaal een loper, verslaafd aan de bergen en verslaafd aan de zee. Jammer genoeg hebben we in Nederland geen bergen. Wel eilanden, gelukkig. Ik breng zoveel mogelijk vrije tijd op Vlieland door.”
Wat het lopen Joke in essentie heeft opgeleverd, is wat ze noemt “de metafoor achteraf”: lopen als metafoor van het leven. “De tocht naar Santiago was zo’n 3000 kilometer, in stappen van een halve meter. Dat lijkt een onmogelijke opgave. Maar uiteindelijk hoef je alleen maar die ene voet voor de andere te zetten. En vervolgens die andere weer voor de ene. Op die manier kun je toch ongelooflijk ver komen.”
uitgeverij Dilemma
(i.o.v. de Stentor, 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten