Simone Kleinsma met ‘Songs from the Heart’, Lelystad 2008
'Een halve lepel kleinkunst en een snufje cabaret, dat is ’t recept van onze Moon,’ zingt Paul de Leeuw vanaf het projectiescherm. Daarmee is natuurlijk niet alles gezegd, maar in de kern komt deze one woman-show hier wel op neer.
Kosten noch moeite zijn gespaard voor de glamoureuze performance - laat dat maar aan Joop van den Ende over. En zowel de inventieve kleurschakeringen binnen het orkest als de fantastische choreografie van Daan Wijnands verdienen een aparte vermelding.
Maar nu Simon Kleinsma zelf, want zij is het hart van de voorstelling. En dan is het eerste woord dat in je opkomt toch weer ‘vakvrouw’. Niet alleen een cliché maar ook een eufemisme, want wat ze hier laat zien is professionaliteit in het kwadraat, kleinkunst met een reusachtige K.
Haar van nature neutraal zangtimbre laat zich via gedegen ademtechniek in allerlei bochten wringen en tikt alle noten precies op kop. Dan is er nog de weergaloze timing in haar motoriek, met vlekkeloos uitgevoerde danspasjes, en het slagvaardig samenspel met haar beide ‘P.A.’s’.
Simone mag wel over een topconditie beschikken: ze zingt en springt onvermoeibaar non-stop door. En wisselt ondertussen als een kameleon van stemming en karakter. Want hoe subtiel nuanceert ze in intieme chansons als ‘Huil maar’ en ‘Stille Liefde’. En hoe waardig en sober zingt ze haar vroeg gestorven dochtertje toe in ‘Mijn meisje’, dat dan ook een eerbiedig applaus krijgt.
Eén kanttekening betreft het aantal decibel bij de steviger nummers. Het constante fortissimo met trommelvlies-verzengend kopergeknetter mat af. Jammer van veel mooie details, die zo aan de aandacht ontsnappen. Geen idee hoe dat technisch werkt en wat de rol van de Agora-akoestiek is. Maar voor menige luisteraar had het volume wel een tandje lager gemogen.
(recensie i.o.v. de Stentor, 2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten