vrijdag 5 september 2008

Twee ‘Inekes’ in Haselünne


Precies 30 jaar geleden gingen de twee hanzestadjes Haselünne en Elburg een partnerschap aan. Via sociaal-culturele uitwisseling wilde men internationale vriendschapsbanden opbouwen.
Het speciaal opgerichte Sint Nicolaasgilde nodigde al eerder Haselünner kunstenaars uit voor een expositie in Elburg. Voorzitter Bob Middelburg opperde dat dit jaar dat ‘de twee Inekes’ in Haselünne zouden exposeren: schilderes Ineke Holthuis en beeldhouwster Ineke Zwijnenburg.
‘De Inekes’ kenden elkaar nog niet, maar zijn heel tevreden met de combinatie. “Ons werk past prachtig bij elkaar,” zegt Ineke Zwijnenburg.



ELBURG - “Ik zoek nooit bewust naar thema’s, die komen vanzelf op je pad,” zegt Ineke Zwijnenburg. En voegt er schertsend aan toe: “Ik zit nu in de peren.”

De Zwijnenburgs hadden namelijk een oud stuk tuin gekregen, met oude fruitbomen. “Er lag ook een berg met stobben hout,” zegt Ineke, “en daar heb ik een paar redelijk goede stukken uitgehaald. Eén daarvan had al zo’n mooie vrouwelijke vorm: rond, iets breder van onderen... dat moest gewoon een peer worden.”
Van de ene peer kwam de andere: peren van chamotteklei, peren van kersenhout en zelfs peren gebreid van fruitnetjes (vier steken per netje!).

Ineke Zwijnenburg doorliep de Vrije Akademie voor Beeldende Kunsten te Nunspeet. In 2000 rondde ze haar opleiding Beeldhouwen af. In datzelfde jaar ontstond de groep ‘Metamorfe 2000’: een aantal beeldhouwers besloot om één dag per week een lokaal in de Akademie te huren en daar vrij te werken.

Hoe zou Ineke Zwijnenburg haar eigen werk typeren?
“Nou, meestal wel figuratief. Tenzij ik bijvoorbeeld een stronk hout vindt die zelf al aangeeft dat ie zo wil blijven,” wijst ze naar een fraai gepolijste kromming van esdoornhout, “Tja, is dat dan nog figuratief..?”

Haar oeuvre toont een verbluffende fantasie en creativiteit qua materiaalverwerking. De kleurige Dodo-stoel van papier maché, het Meisje dat fier oprijst uit de stam van een eikeboom, de eenzame, spichtige Vogelvrouw van aluminiumbeton, een zachtglanzend, grijsgevlekt Knaagbeest van speksteen...
Ineke: “Het liefst werk ik met natuurlijke materialen. Ik ben stapelgek op hout. Hout heeft je zóveel te vertellen. Steen ook, maar dat voelt weer zo koud aan. Hout is warm en levend. Het klinkt misschien zweverig, maar soms heb ik bijna het gevoel dat ik toestemming moet vragen om de beitel erin te zetten.”

In de tuin luieren twee schapen van aluminiumbeton. “We komen veel op Texel en daar zijn zulke prachtige schapen,” zegt Ineke. “Het liefste wou ik echte schapen achter het huis, maar daarvoor hebben we te weinig ruimte. Dus ben ik eens rustig om een paar schapen heengelopen, om ze goed te bekijken... Tja, en daar liggen ze dan.”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten