“Ah, die stok van ons is zo’n ongelofelijk instrument... Op een strijkinstrument kun je in- en uitademen. Probeer dat maar eens bij een hobo!”
Zo’n verzuchting van Anner Bijlsma tekent de sfeer van deze masterclass: terloopse kwinkslagjes, lieve anecdootjes. Wat zijn ze áárdig, grootmeester Herman Krebbers en ‘meneer Bijlsma, mijn lieve collega’, die zich over de cellisten ontfermt.
Muziek durven maken, er zíjn op dat podium – dat is in kort bestek hun boodschap aan de zes finalisten van het Herman Krebbers Concours voor amateurs. Nou ja, amateurs – qua spel en mentaliteit kunnen ze het tegen vakstudenten opnemen.
Thomas (18) bijt het spits af met de Vocalise op. 34/14 van Rachmaninov. Anner Bijlsma: “Jongen, je hebt goed gevoel voor de harmoniek, maar je speelt alles zo záchtjes...” Thomas mag keer op keer van streek wisselen bij een minutenlange forte noot en jawel: voor aller oren bloeit zijn klank op.
Govert (21) beschikt al over een krachtige, sonore toon, maar zijn Elégie van Fauré ontbeert de heroïsche tragiek: “Jongen, je speelt het goed, maar echt líjden doe ik nog niet!”
En als derde celliste is daar Amke te Wies, die om ergonomische redenen plaatsneemt op een paarse skippybal.
Herman Krebbers, peetoom van dit concours, is ook als leermeester een wijze en lieve ome. Zachtzinnig doch vasthoudend corrigeert hij Anna Sophie (19) die ‘teveel stok’ gebruikt. En hij vergeet niet haar te prijzen om haar talent en moedige repertoirekeus: een concert van Mozart. “Beethoven en Mozart zijn nu eenmaal het moeilijkst. Maar juist daarom moet je er jong mee beginnen, zodat je ermee vertrouwd raakt!”
Bij Elisa (21), die de Nigun uit Baal Shem van Bloch speelt, brengt hij met een paar simpele tips de ware diepgang in haar interpretatie: “Blijf daar eens een halfuur hangen? Want daar staat een fermate.”
En soms debiteert hij een puntige one-liner, zoals bij de Martinu-Arabesken van de 14-jarige Barbara: “Niet ieder adagio is geschikt voor een wérkelijk adagio.”
Al keuvelend speelt Krebbers losjes voor wat hij bedoelt - met die onnavolgbare Krebbers-toon, fragiel doch vitaal, met het zielsnijdend vibrato. Zonder dat zijn discipelen daarbij de moed in de schoenen zakt. “Ach, had ik vroeger toch zó les gehad...” zal menige toeschouwer denken. Immers, de vriendelijkheid van beide maestro’s leidt ook nog eens tot resultaat. De kreet over zachte heelmeesters gaat niet altijd op.
Kampen, maart 2007; i.o.v. Wegener Media
Geen opmerkingen:
Een reactie posten